دعا برای رفع محدودیت خانواده
سلام من 23 سالمه دختری هستم که خونواده سختگیر ازهرنظر داشتم وپدرومادرم منوتویجمع خارمیکنن ازخودشون به من حرف میزنن منوادم خیلی بی عرضه ای خطاب میکنن واینکه حتی محبت کلامی ندارن واگرم کاری انجام بدم ودلسوزی گنم به چشمشوم حتی نمیاداما کاراشونوانجام ندم من میشم یه ادم خیلی خیلی بدودعامیکنن توزندگیم خوشی نبینم من ارزو دارم بامادرم خوش باشم وصمیمی اما حتی باکوچکترین حرف باخونوادم معمولادعوامون میشه احساس میکنم منوادم‌حساب نمیکنن حتی ازبس که‌خودشون خوب میدونن ومنو بد. من فرزندبزرگ خانواده هستم ویک برادر کوچکتر که10سالش هست دارم. کلا خونواده پدریم همچین اخلاقی دارن ولی خب الان هم پدروهم مادر من روی کوچکترین حرف من حساس شدن والان حس میکنم که وجود اضافی دارم توی خونه وبهترهرچه زودتر ازطریق درس یاازدواج برم ازاین خونه. هرچی میگذره بدترمیشن واقعا حس میکنم مادرم خیلی منودوس نداره چرابمونم توخونه ای که کسی دوسم نداره همیشه توی یچگی تاالان مورد مقایسه قرارگرفتم دیگه نمیخوام ارتباطمو ادامه بدم باخونوادم.
پاسخ مشاور به پرسش ” رهایی از محدودیت های خانواده “
میتونم درک کنم که شما در چه شرایط آزار دهنده ای قرار دارید. خانواده شما باهاتون رفتار مناسبی ندارند، رفتارهای خوب شما به چشمشون نمیاد و مدام شما رو با دیگران مقایسه می کنند. این موضوع موجب شده که شما از خانوادتون قطع امید کنید و به دنبال قبولی در کنکور یا ازدواج باشید.
ببینید دوست عزیز، یکی از دلایلی که گاهی موجب پیش اومدن مشکلاتی مشابه مشکل شما میشه این هستش که افراد نزدیک ما به رفتارهای خوب ما عادت کردند یا حتی اون رفتارها رو بخشی از وظایف ما میدونند؛ به همین دلیل دیگه خوبی های ما به چشمشون نمیاد. در حقیقت رفتار اونها لزوما به این دلیل نیست که ما رو دوست ندارند. ممکنه متوجه خوبی های ما نباشند و صرفا نقاط ضعف ما به چشمشون بیاد.
برای حل این مشکل شما میتونید با روش های متفاوت تری علاقه خودتون به خانوادتون رو نشون بدید. ببینید که پدر یا مادرتون با چه کارهایی خوشحال میشن و تا حدی که در توان شماست تعدادی از اون کارها رو انجام بدید. این ابراز محبت باید به شکل محسوس تری باشه تا اونها بتونند به چشم رفتار شما رو ببینند. برای مثال خریدن یک کادو یا گل. بیان کردن علاقه به صورت زبانی. در آغوش گرفتن و…
افراد در برابر چنین رفتارهایی عموما واکنش های مثبت خواهند داشت و بهتر متوجه چنین ابراز محبت هایی میشن.
شاید به دلیل ناراحتی هایی که از اونها دارید انجام چنین کاری بنظرتون دشوار بیاد اما نکاتی وجود داره که باید اون ها رو به خاطر داشته باشید:
۱. به طور طبیعی ما با محبت کردن محبت خواهیم دید. شما با انجام رفتارهای محبت آمیز مهر خانوادتون رو راحت تر میتونید به دست بیارید.
۲. ما قربانی والدین هستیم و والدین قربانی والدینشون. این حرف بدین معناست که نه شما بخاطر رفتارهای پدر و مادرتون تقصیر دارید و نه اونها. افرادی که فرزندانشون رو مقایسه میکنند یا رفتار مناسبی با بچه های خود ندارند خودشون هم در کودکی مقایسه شدند و مورد بدرفتاری قرار گرفتند. بنابراین ما قربانی قربانیان هستیم. درک این مسئله به ما کمک میکنه که راحت تر بتونیم والدینمون رو ببخشید، باهاشون کنار بیایم و کمتر رفتارهاشون رو به دل بگیریم.
یکی از راهکارهای دیگه در مورد مقایسه گری های خانوادتون این هستش که باهاشون مستقیما و به صورت مثبت صحبت کنید. بپرسید چه معیارهایی برای یک فرزند خوب مدنظرشون بوده که شما نتونستید اون رو برآورده کنید. همچنین میتونید در ادامه در مورد احساسات بدی که در برابر مقایسه گری های اونها میگیرید توضیح بدید و اجازه بدید که متوجه تاثیرات رفتارشون روی شما بشن.
در نهایت یکی از اثربخش ترین راه ها در جهت اصلاح روابط شما با والدینتون کمک گرفتن از مشاور هستش. در صورتی که اونها تمایل دارند و با حضور در جلسات مشاوره موافق هستند میتونید به یک مشاور متخصص خانواده مراجعه کنید. مشاور سعی در اصلاح روابط شما با خانوادتون میکنه و نتایج مثبتی رو احساس خواهید کرد. حتی در صورت عدم همراهی خانواده شما میتونید از مشاور مدرستون به صورت فردی راهنمایی بگیرید و راهکار هایی برای تعامل مثبت تر با اونها پیدا کنید.
به عنوان حرف آخر باید خدمتتون بگم که فکر به ازدواج برای رهایی از خانواده مثل پریدن از چاله به چاه هستش. ازدواج نیازمند مولفه های خاصی هستش که باید به اونها دست پیدا کنید تا آماده ازدواج بشید. بنابراین با چنین فکری شما خودتون رو در معرض خطر بزرگ تری قرار خواهید داد.
در تمامی مراحل زندگی موفق و پیروز باشید.
کوشا کوچک آملی
کارشناس مشاوره باما
خانواده سخت گیری دارم
سلام چجوری میتونم با مشاور در رابطه با افسردگی شدید حرف بزنم؟؟خانوادم خیلی تحت فشارم میزارن و دلم میخاد که از خونه برم راهی هست؟؟
پاسخ مشاور به پرسش سخت گیری والدین به نوجوانان
ای کاش توضیحات بیشتری راجع به شرایط خودتون میدادید تا به صورت متنی راهنمایی های سودمند تری رو خدمتتون ارائه میدادم.
در مورد حالات افسردگیتون که فرمودید ناشی از فشارهای خانوادتون هستش باید بگم که برای حل این مشکل نیاز هستش که اطلاعات بیشتری در مورد تعاملاتتون با خانوادتون داشته باشیم. اما در مورد احساس افسردگی تلاش خواهم کرد که راهکارهایی رو خدمتتون ارائه بدم تا بتونید حال بهتری پیدا کنید.
ما آدم ها در طی روز با فشارهای مختلفی دست و پنجه نرم می کنیم. این فشارها میتونه ناشی از درس، خانواده، دوستان و… باشه. شاید ما کنترلی بر این منابع فشار نداشته باشیم و نتونیم همشون رو تغییر بدیم ولی نباید فراموش کنیم که با وجود همه اینها مسئولیت سلامت روان و حالمون با خود ماست. اگر ما فشارهایی رو جانب خانواده تحمل میکنیم چند راه برای ما وجود داره. یا به روش صحیحی در جهت کمتر کردن اون فشارها تلاش کنیم و یا راه هایی رو پیدا کنیم که اون فشارها تاثیرات منفی کمتری روی ما داشته باشن. راه اول نیاز به بررسی روابط شما با خانوادتون داره اما مورد دوم کاملا بستگی به خودتون داره. برای مثال برای فردی ورزش کردن میتونه راهی برای کاهش تاثیرات منفی فشار ها باشه و برای فردی هم وقت گذروندن با دوستانش.
شما باید امکاناتی که براتون وجود داره و سلایق خودتون رو بررسی کنید. سپس چند فعالیت رو برای بهبود وضعیت روحیتون انتخاب کنید. در نظر داشته باشید که افسردگی دائما تلاش میکنه که از ما فردی منفعل بسازه؛ بنابراین باید با این حس مبارزه کنیم و کاری انجام بدیم. در ادامه من چند فعالیت رو به عنوان نمونه خدمتتون ذکر میکنم:
۱.یاد گرفتن تمرینات پرآگاهی(مایندفولنس)
پرآگاهی یا ذهن آگاهی و یا مایندفولنس به تمریناتی گفته میشه که شما با کمکشون میتونید بر فرایندهای ذهنیتون کنترل بیشتری پیدا کنید و در نتیجه افکار و احساسات منفی رو از خودتون دور کنید. تمریناتی که برای پرآگاهی وجود داره بسیار متفاوت و زیاده و شما میتونید با یک سرچ ساده تعدادی از این تمرینات رو پیدا کنید.
۲.ورزش کردن
شاید پیش خودتون بگید که ورزش کردن و یا تمرینات پرآگاهی که دردی از من دوا نمیکنه و ربطی به مسائل من ندارند. اما همونطور که اول حرف هام گفتم مسئله اصلی شما یک مسئله جدا از احساس افسردگی شماست. شما در کنار اینکه نسبت به منبع اصلی مشکلاتتون آگاهی دارید و سعی در حل اون مشکلات میکنید با کمک چنین تمریناتی با احساس افسردگی خودتون هم مبارزه میکنید. چرا که هرچقدر دیگران موجب حال بد ما بشن باز هم خود ما مسئول احساسات خودمون هستیم. ورزش کردن هم یکی از دشمنان اصلی افسردگی هستش. در صورتی که براتون مقدوره میتونید در یک باشگاه ثبت نام کنید. با چنین کاری علاوه بر اینکه مدتی از خانواده فاصله میگیرید با افسردگی خودتون هم مبارزه میکنید. همونطور که گفتم افسردگی میخواد مارو منفعل کنه بنابراین ورزش و فعالیت به افسردگی چنین اجازه ای رو نمیده.
۳.وقت گذرانی با کسانی که دوستشون داریم.
شما میتونید با افرادی که دوستشون دارید مثل مادربزرگ و پدربزرگ، خاله، عمه و دیگر افراد فامیل و یا دوستان وقت بیشتری بگذرونید و سعی کنید که اوقات خوشی رو برای خودتون بسازید.
۴.انجام فعالیت هایی که دوست دارید.
این مورد کاملا بستگی به سلیقه خود شما داره که از چه کارهایی لذت میبرید و موجب آرامش شما میشه. مثل نوشتن، نقاشی، رقصیدن و…
اینها تنها چند نمونه از کارهایی بودند که شما میتونید برای مقابله با افسردگی انجام بدید. تنها مسئله ای که اهمیت داره ایستادگی در برابر احساسات منفی هستش و شما میتونید تعداد بی نهایتی به این تمارین اضافه کنید.
در رابطه با مشکل اصلیتون هم حتما از مشاور کمک بگیرید و شما حتی در پرسش‌ها میتونید به طور کامل تری مشکلتون رو شرح بدید تا من و یا همکارانم بهترین راهنمایی رو خدمتتون ارائه بدیم.
در تمامی مراحل زندگی پیروز و موفق باشید.
کوشا کوچک آملی
کارشناس مشاوره باما
توی خونه پدر و مادرم سختگیرن
من از همه چی محدودم. خوانوادم به من اعتماد داشتن تا اینکه من رل زدم توی عید و بعد از چند مدت بابام فهمید و منو از گوشی و تفریح محروم کرد و با من سرد رفتار کرد چند هفته از این اتفاقات میگذره من بابام رفتش سفر بهد به هفته برگشت وقتی برگشت صبح زود بود اما عصر که بابام رفت بیرون من چون میدونستم اونا محدودم کردن و نمیزارن برم پیش دوستام یواشکی رفتم خونه رفیقم که بابام فهمید و دعوام کرد و دوباره منو از همه چی محدود کرده. منم دخترم ازادی میخوام عاشق میشم دوست دارم برم تنها بیرون نباید محدود بشم خیلی دارم اذیت میشم من با گوشی برادرم با شما صحبت میکنم.
پاسخ به پرسش با خانواده سختگیر چه کنیم
علاوه بر این، شما میتونید در مورد بعضی از این حساسیت ها به صورت منطقی و مودبانه با خانوادتون گفت و گو کنید. براشون توضیح بدید که شما نیاز به آزادی هایی دارید و رفتارهای محدودیت آمیزی که با شما دارند موجب رنجش شما میشه. اونها باید از این مسئله آگاه بشن، در صورتی که والدین قابل اعتمادی برای فرزندشون باشن شما هم از اعتماد اونها سواستفاده نخواهید کرد.
در تمامی مراحل زندگی موفق و پیروز باشید.
کوشا کوچک آملی
کارشناس مشاوره باما
از طرف خانوادم سختگیری دارم
سلام وقتتون بخیر من از طرف خانوادم سختگیری دارم و سر هر اتفاق کوچیک مامانم از خود بی خود میشه. ۱۶ دختر مجرد تجربی شغل ندارم واقعا از اینکه بهم بعضی اوقات سختگیری میکنند منو اذیت میکنه یا رفتار های خیلی خشن تصمیم دارم ک ازشون فاصله بگیرم و خیلی دوست داشتم ک بعدا تنهایی زندگی کنم و پیششون نباشم و فکر میکنن اینجور ایراد ها مراقبته. بله من الان باید باهاشون چیکار کنم؟پدرم اجازه نمیده از خونه بیرون برم و مادرم رفتار های خشن انجام میده من نمیخوام کنارشون باشم ازشون متنفرم
پاسخ مشاور به طرز رفتار با خانواده سخت گیر
خشونت و سختگیری در خانواده ممکنه به دلایل مختلفی از جمله فرهنگ، تربیت، تجربه‌های گذشته و موارد دیگه شکل بگیره. این نوع رفتار معمولاً شامل نقض حقوق و آزادی‌های فردی، اعمال فشار روانی و جسمی، تحریم‌های سختگیرانه و غیره هستش که میتونه برای افراد خانواده آسیب زا باشه.
همچنین خشونت و سختگیری ممکنه به دلیل عدم آگاهی از روابط بین فرد و خانوادگی، عدم توجه به نیازهای روحی و جسمی فرد، عصبانیت، استفاده از قدرت برای کنترل دیگران و … شکل بگیره.
در واکنش به چنین رفتارهایی راهکارهایی وجود داره که چند مورد رو ادامه خدمتتون ارائه می کنم:
1- صحبت کنید:
شما میتونید به صورت کاملا مودبانه و در فرصتی مناسب با والدینتون در مورد رفتارهاشون با شما و تاثیرات منفی رفتارشون صحبت کنید. همچنین سعی کنید به دلایل و نگرانی های اون ها هم گوش بدید و اون ها رو درک کنید. سپس اگر جواب منطقی ای برای دلایلشون داشتید اون ها رو ارائه بدید. این گفت و گو باید کاملا خارج از جدل باشه و حتی اگر اونها واکنش منفی ای دادند، شما سعی کنید با واکنش های مناسب اون ها رو آروم کنید. گاهی اوقات افراد از تاثیرات مخرب رفتاراتشون آگاه نیستند و ما باید سعی کنیم که از طریق همین گفت و گوها اون ها رو آگاه کنیم.
2- برای تغییر رفتارها تلاش کنید:
شما باید تلاش کنید تا با صبر و حوصله، رفتار اونها رو به سمت مثبت تغییر بدید. شما میتونید با استفاده از فرصت‌های مناسب اعتماد اونها رو نسبت به خودتون جلب کنید و نشون بدید که فرد عاقل و قابل اعتمادی هستید، قادرید که از پس خودتون بر بیاید و درک درستی از مسئولیت پذیری دارید.
3- جستجوی پشتیبان: در صورت لزوم، شما میتونید از بعضی از نزدیکانتون که رابطه خوبی باهاشون دارید به عنوان پشتیبان کمک بگیرید. مثل خواهر یا برادر بزرگتر، پدربزرگ یا مادربزرگ، عمو یا دایی، خاله یا عمه و…
این افراد به دلیل اینکه از لحاظ سنی به والدین شما نزدیک تر هستند ارتباط بهتری میتونند باهاشون برقرار کنند و در مورد رفتارهای نامناسبشون اون ها رو آگاه کنند.
4- کمک گرفتن از مشاور:
در صورت تمایل و همکاری والدینتون شما میتونید با هم به یک مشاور خانواده مراجع کنید و مشکلاتی با همدیگه دارید رو اونجا مطرح کنید. مشاور شیوه های ارتباطی خانواده شما رو مورد ارزیابی قرار میده و سپس تلاش برای اصلاح رفتارهای نامناسب می کنه. همچنین در صورتی که مدرستون مشاور داره میتونید از مشاور مدرسه هم کمک و راهنمایی بگیرید.
بنابراین شما راهکارهای مختلفی در پیش روی خودتون دارید که مهم ترینش صحبت مستقیم با خانوادتون هست. اگر اینکار رو به درستی انجام بدید تاثیرات مثبتی رو خواهید دید. در مرحله بعد شما میتونید اعتماد و توجه مثبت خانوادتون رو نسبت به خودتون جلب کنید و همچنین میتونید از حمایت اطرافیانتون هم کمک بگیرید. در نهایت مراجعه به یک متخصص از کارهای بسیار اثر بخشی هستش که در صورت همراهی خانوادتون میتونید انجام بدید.
در تمامی مراحل زندگی موفق و پیروز باشید.کوشا کوچک آملی
کارشناس مشاوره باما
خانوادم خیلی محدودم میکنن چکار کنم؟
پاسخ مشاور به پرسش رفع محدودیت خانوداه برای فرزندان
در مورد علت چنین رفتار هایی اگر بخوام توضیح بدم عوامل مختلفی میتونند دخیل باشند. مثل عقاید و نوع تربیت خود والدین. در حقیقت بسیاری از ما قربانی والدینی هستیم که خودشون هم قربانی والدینشون بودند. احتمالا اونها هم وقتی همسن شما بودند بسیاری از آزادی هاشون توسط خانواده سلب میشده و همین موضوع در رابطه با شما در حال تکرار شدنه.
اما چه کارهایی میتونیم انجام بدیم تا جلوی این مسئله رو بگیریم؟
در جواب به این پرسش من در ادامه چند راهکار رو خدمتتون ارائه می کنم که امیدوارم براتون مفید باشند.
۱- صحبت کنید:
شما میتونید به صورت کاملا مودبانه و در فرصتی مناسب با والدینتون در مورد رفتارهاشون با شما و تاثیرات منفی رفتارشون صحبت کنید. همچنین سعی کنید به دلایل و نگرانی های اون ها هم گوش بدید و اون ها رو درک کنید. سپس اگر جواب منطقی ای برای دلایلشون داشتید اون ها رو ارائه بدید. این گفت و گو باید کاملا خارج از جدل باشه و حتی اگر اونها واکنش منفی ای دادند شما سعی کنید با واکنش های مناسب اون ها رو آروم کنید. گاهی اوقات افراد از تاثیرات مخرب رفتاراتشون آگاه نیستند و ما باید سعی کنیم که از طریق همین گفت و گوها اون ها رو آگاه کنیم.
۲- برای تغییر رفتارها تلاش کنید:
شما باید تلاش کنید تا با صبر و حوصله، رفتار اونها رو به سمت مثبت تغییر بدید. شما میتونید با استفاده از فرصت‌های مناسب اعتماد اونها رو نسبت به خودتون جلب کنید و نشون بدید که فرد عاقل و قابل اعتمادی هستید، قادرید که از پس خودتون بر بیاید، درک درستی از مسئولیت پذیری دارید و توانایی تشخیص انتخاب های درست از نادرست رو دارید.
۳- از مشاور کمک بگیرید:
اگر با صحبت کردن موفق نشدید که تغییری در نگرش و رفتار والدینتون ایجاد کنید سعی کنید که اون ها رو برای مراجعه به مشاور راضی کنید. مشاور با صحبت با شما و والدینتون کمک خواهد کرد که تعاملات ناسازگار موجود بین شما خانوادتون تبدیل به تعاملات مفید و اثر بخش بشه و شما بتونید به اندازه لازم استقلال خودتون رو به دست بیارید.
۴- شرایطی رو برای خودتون فراهم کنید که زمینه ساز استقلال شما باشه:
برای مثال شما با ورود به دانشگاه حتی اگر در شهر خودتون تحصیل کنید زمان زیادی رو در خارج از خانه صرف خواهید کرد و همین مسئله میتونه زمینه ساز استقلال در شما باشه. حتی الان هم میتونید از طریق فعالیت هایی که براتون مقدوره مقداری از محیط خانواده فاصله بگیرید مثل درس خوندن در کتابخانه.
۵- جستجوی پشتیبان:
در صورت لزوم، شما میتونید از بعضی از نزدیکانتون که رابطه خوبی باهاشون دارید به عنوان پشتیبان کمک بگیرید. مثل خواهر یا برادر بزرگتر، پدربزرگ یا مادربزرگ، عمو یا دایی، خاله یا عمه و…
این افراد به دلیل اینکه از لحاظ سنی به والدین شما نزدیک تر هستند ارتباط بهتری میتونند باهاشون برقرار کنند و در مورد رفتارهای نامناسبشون میتونند که اون ها رو آگاه کنند.
توجه داشته باشید که افکار خودکشی میتونه پیش زمینه ای برای افسردگی باشه و نباید به سادگی از کنار این مسئله عبور کرد. توصیه اکید من به شما مراجعه به مشاور هستش. در صورت لزوم میتونید در مورد افکاری که دارید با خانوادتون صحبت کنید تا اونها مجاب بشن که شما رو در جلسات مشاوره همراهی کنند. به هر جهت خانواده تا یک جایی امکان دخالت و تصرف در امور فرزندانشون رو خواهند داشت و رفته رفته شما استقلال بیشتری از طریق کار یا دانشگاه کسب خواهید کرد.
در تمامی مراحل زندگی موفق و پیروز باشید.
کارشناس مشاوره باما
من زهرام ۱۵ سالمه از اونجایی که میگن رفته رفتع آدم ساکت تر میشا کاملا غلطه اون فشار روحی و روانی کع خانواده بهم وارد میکنن باعث میشا افسرده بشم از نظر درسی و هم از نظر حجاب و پوشش دگه نمدونم چطور بهشون بفهمونم راهشون اشتباهه و با این کار حال منو بد میکنن وقتی یکم میرم ت گوشی هی میگن در بیا با کی چت میکنی خلاصه خیلی فشار رومه میشه یه راه حل بدین
۱۶ سالمه و هیچ امیدی برایه زندگی ندارم. یه خانواده به شدت سختگیر که زندگی رو برام زهر کردن، خیلی ب خودکشی فکر کردم خیلی جاها کم اوردم مثلا همین امشب..حس میکنم اگه نباشم زندگیشون بهتره. نباید اینطور میشد ولی متنفرم ازشون. من هیچ وقت نمی‌خواستم اینی که هستم بشم.هیچ وقت نمی‌خواستم باعث ناراحتیشون شم. هیچ وقت نمی‌خواستم با دادو هوار تو روشون وایسم. هیچ وقت نمی‌خواستم باعث نا امیدیشون شم. هیچ وقت نمی‌خواستم ازشون دور باشم.
دوستان عزیز شما در سن نوجوانی هستید، هویت شما در این سن شکل می گیرد، شما به استقلال و آزادی بیشتری نیاز دارید، دوست دارید نظر خودتان را داشته باشید، اما متاسفانه خانواده هایی دارید که دوست ندارند باور کنند شما بزرگ شدید، دوست دارند شما همان بچه بمانید تا همه چیز تحت کنترل خودشان باشد، در حالی که می توانند وقتی نظرات متفاوت شما را می بینند خوشحال باشند و این را نشانه بزرگ‌شدن و استقلال شما بدانند.
این والدین سختگیر معمولا آدم های کم اعتمادی هستند که یا ریشه در کودکی آنها به دلیل شرایط سختی که داشتند، دارد یا اینکه مرتب خودشان را در معرض اخبار منفی جامعه قرار می دهند. این والدین معمولا از کودکی تمام کارهای فرزندان را انجام می دهند متناسب سن فرزند مسئولیت نمی دهند اما در سن نوجوانی دیگر فرزندان نمی توانند اجازه بدهند که تمام کارها را والدین انجام دهند، احساس می کنند وقتی خودشان کنترلی بر اوضاع خودشان ندارند، آدم های دست و پا چلفتی و به درد نخوری هستند و کم کم افسردگی بر آن ها غالب می شود. این افسردگی در سن نوجوانی بیشتر خودش را به شکل پرخاشگری نشان می دهد. و متاسفانه والدین نا آگاه به جای اینکه فرزند را همراهی کنند یا از روانشناس کمک بگیرند، در مقابلش جبهه می گیرند و اوضاع را وخیم تر می کنند.
در چنین مواقعی برای اینکه به حق و حقوق خودتان برسید باید رفتار جراتمندانه داشته باشید. برای ابراز نیازها، احساسات و درخواست های خودتان در یک موقعیت آرام، بدون اینکه عصبانی شوید یا گریه کنید با احترام و اقتدار چند مورد از خوبی والدینتان را می گویید، تعریف می کنید تا خوششان بیاید، بعد می گویید من ناراحت شدم به خاطر این رفتار شما من عصبانی شدم به خاطر این رفتار شما، من دوست دارم این محدودیت ها کمتر باشند و … گفتن من در ابتدای جمله خیلی مهم هست یعنی شما از خودتان می گویید و با ضمیر تو یا شما شروع نمی کنید که طرف مقابل جبهه بگیرد. این روش معمولا جواب می دهد مگر اینکه بسیار دیکتاتور باشند و هیچ منطقی نداشته باشند.
یکی از روش های دیگر کمک گرفتن از کسانی است که مورد تایید خانواده هستند.
روش دیگر نامه نوشتن برای خانواده است. شما تمام احساسات و نیازهای درونی خودتان را در قالب یک نامه محترمانه می نویسید و دست والدین می دهید. می توانید از والدین درخواست کنید هفته ای یک بار شورای خانواده تشکیل بدهند و شما را در حل مسائل و تصمیم گیری های مهم زندگی مشارکت بدهند.
خانواده من اینطورین ک خیلی سختگیرن اذیتم میکنن همش حرف حرف خودشونه بیرون نمیتونم دربیارم رفیقی نمیزارن داشتع باشم از خونه نمیتونم برم بیرون پدرمم همش میگه تو دختری نباید بری بیرون ابرومون میره با دختر عمم نمیزارن بگردم نمیزارن باکسی ارتباط برقرار کنم مادرمم همینطور اصلا اجازه بیرون رفتن و باکسی حرف زدن و ارتباط برقرار کردن ندارم خیلی سختگیری میکننن نمیدونم باید چیکار کنم؟
در چنین مواقعی که والدین با رفتار و آمد با دوستان مخالفند شما از والدین درخواست کنید با خانواده دوستانتان آشنا شوند، با هم ارتباط بگیرند تا شناخت بیشتری از هم پیدا کنند با شناخت بیشتر اعتماد بیشتری بوجود می آید.
در ثانی می توانید از والدین درخواست کنید با شما بیرون بیایند اما از فاصله دور مراقب شما باشند تا هم اعتماد والدین جلب شود و هم شما از وجود دوستانتان بهره مند شوید. به مرور که اعتماد والدین جلب شد می توانند با ارائه قوانین روشن شما را از دیدار دوستانتان محروم نکنند.
سلام .من 30سالمه بامادرم زندگی میکنم مادرم چندسالیه شاغله بیرون ازخونه کارمیکنه مادرم منو ازهمه کاری محدود کرده نمیزاره تنهایی ازخونه بیرون برم نه که همینطوری برم بیرون یعنی اجازه تنهایی دکتررفتن کلاس رفتن سرکاررفتن خرید کردن ونمیده همیشه میترسه که نکنه اتفاقی برام بیفته وتنهایی نمیزاره خودم برم بیرون من چندسالیه بخاطر رفتارهاوکارهایی که مادرم درحقم میکنه افسردگی شدیدگرفتم یه دوباری هم دست به خودکشی زدم ولی زنده موندم ولی ای کاش میمردم ولی اینبارم میخام انجام بدم اصلن به نظرتون این عادلانه اسا که یه مادربادختر30سالش چنین رفتاری انجام بده من بچه نیستم خودم میفهمم چی خوبه چی بده باورتون میشه من حتی بلدنیستم تنهایی خودم یه آزمایشگاه برم هرجا میرم مادرم هم دنبالم میخاد بیاد نمیزاره خودم ازپس کارهای خودم بربیام حتی یه مسافرت هم تابحال منونبرده چون مادرم خودش اهل مسافرت رفتن نیست بچه هاشم تاحالا مسافرت نرفتن ورنگ مسافرت وندیدن اصلن مادرم به فکرم نیست ازمن خوشش نمیاد واقعن به نظرتون من باید چکارکنم لطفن کمکم کنید همینجا جوابم سوالاتموبهم بدین ممنون.
دوست عزیز از اوضاع اسف باری که مادرتان بوجود آورده ناراحت شدم. احتمالا مادر شما بسیار مضطرب و نگرانند که در این صورت خودشان باید از متخصص کمک بگیرند. یا فرد بسیار دیکتاتوری هستند که می خواهند همه چیز بدون هیچ تغییری تحت کنترل خودشان باشد. در واقع با این کار دارد پر و بال شما را قیچی می کند و با این روش مسئولیت های خودش را سنگین تر می کند.
شما با روش جراتمندانه با مادر گفتگو می کنید و می گویید که چقدر عصبانی هستید و چقدر شرایط سخت و ناگوار هست که شما از شدت این همه خشم و عصبانیت به فکر آسیب زدن به خودتان هستید. باید مادر را قانع کنید، خودتان یا با کمک از اطرافیان مادر از کمک های تخصصی روان شناسی بهره بگیرد.
ضمن صحبت با مادر دلایل مخالفت ایشان را جویا شوید و اگر گفتند به جامعه بی اعتماد هستند فکرش را به چالش بکشید که چند درصد افراد جامعه آسیب زننده هستند، ما خودمان بخشی از جامعه هستیم آیا دوست داریم به دیگران آسیب بزنیم. همه آدم ها که بد و شرور نیستند، اگر درصد کمی هم باشند معمولا در زندان ها هستند و در سطح جامعه رها نیستند. تازه اگر نتوانیم به مغازه دار، داروخانه، دکتر و غیره اعتماد کنیم چطور می توانیم زندگی کنیم؟
اگر مادر به خود شما بی اعتمادند می توانید بگویید من به خودم اعتماد دارم، می دانم کجا چه رفتاری داشته باشم، می توانم از خودم دفاع کنم، من زیر دست شما تربیت شدم، اگر به من اعتماد ندارید پس به تربیت خودتان اعتماد ندارید.
من دخترم ٢٣ سالمه با خانوادم زندگي ميكنم و مجردم. به مشكل خوردم با خانواده سر بيرون رفتن با دوستامببرون ميرم ميتونمم تا ١٠-١٠:٣٠ بيرون باشم ولي كلا اينجوريه ك چون امشب رفتم مثلا تا هفته ديگه نميتونم برم چون بابام چيز ميگه يا سر بيرون شهر رفتن و شب خونه نيومدن. هر دو هفته دوستام قرار ميزارن ٢روز برن بيرون شهر خانواده من مشكل داره. من رفتم دوبار باهاشون ولي كلا نميزارن ميگن شب نياي خونه ما خابمون نميبره و اتفاقي واست ميوفته. دوستام هم دخترن هم پسر اصلا اينجوري نيستن من خيلي وقته ميشناسمشون هر سري هم رفتيم خيلي خوش گذشته اتفاقي هم نيوفتاده. فكري ك خانوادع من ميكنن اينه ك ميري و بهت تجاوز ميشه و ميخاي ابرو مارو ببري چرا من باید مثه بچه ها رضایت نامه واسه بیرون پر کنم من خودم تشخیص میدم کجا خوبه کجا بده اصن هم سنام این مشکلو ندارن من دیگه خسته شدم از طرز فکرشون از قضاوتشون از حرفایی که بهم میزنن بابا منم ادمم منم میخام جوونی کنم پقتی من چهل سالم بشه هیچ کس نمیاد به من تایم الانمو بده من دیگه دارم کم میارم هر لحظه هم ممکنه از همه چی بگذرم و ی بلایی سر خودم بیارم. بخاطر خودخواهی ک دارن نمیذارن اونجور ک میخام زندگی کنم اسمشم گذاشتن نگرانی منو میخان تو قفس بکنن سر ی بیرون شهر ک رفتم بابام ۱ماهه تقریبا ک باهام حرف نمیزنه این چ تربیتیه ک بخاطر حرف مردم من باید بشینم ک یکی پیدا بشه منو بگیره اینا راحت بشن
شما خانواده ای دارید که تا حدی آزادی به شما می دهند اما آزادی مطلق ندارید. در هر خانواده ای یک سری محدودیت ها و قانون و قواعد باید برای همه باشد. آزادی هم مسئولیت دارد. پس بهتر است با خانواده بنشینید و گفتگو کنید و قوانین را با کمک هم روشن کنید، در ضمن شما هم بهتر است تا حدی نگرانی والدین خودتان را درک کنید و از ارزش های خانواده عدول نکنید.
سلام من بیست و سه سالمه خانواده مثلا خوبی دارم درسمم تموم شده و یه دوره افسردگی داشتم و پنیک الان دیگ قرص نمیخورم مشکل اصلی من خانوادمن واقعا نمیدونم چی‌بگم بهشون نمیزارن دنبال کار برم میگن باید بشینی درس بخونی روزی پنج ساعت مفید میخونم میگن کمه همش سرت تو‌گوشیه واقعا خسته شدم بریدم میخام هفته ای یبار برم بیرون اونم دوساعت صدبار زنگ میزنن بیا بسه میام خونه تا چند وقت قهرن باهام ک رفتم بیرون پول تو جیبی اصلااااا بهم نمیدن واقعا نمیدونم چیکار کنم حالم خوب نیس من یه خواهر کوچیکتر از خودم دارم ک خیلی هوامو داره وقتی میرم بیرون مامانم همش باباموتحریک میکن برو دنبالش تعقیبش کن یا تلفن حرف میزنم نمیگم به مامانم کیه زورش نمیرس بابامو از خواب بیدار میکن ک بیاد تلفنمو بگیره ببین کیه واسه اینک اروم بشم سیگار میکشم.
دوست عزیز نمی دانم تا حالا نشستی با خانواده ات گفتگو کنی که دلایل مخالفت خانواده ات چی هست؟ نمی دانم چه رشته ای خواندی و کجا ها باید کار کنی؟ که والدین این همه نگران شما هستند؟ و عملا با نگرانی خودشان دارند به سلامتی شما آسیب می زنند. احتمالا مادرت هم در کودکی آسیب دیده که حتی برای زنگ زدن هم این همه شما را تحت فشار قرار می دهد.
با روش جراتمندانه با آنها صحبت کن، اگر جواب نگرفتی برایشان نامه بنویس. در نهایت اگر نپذیرفتند همان درس را با تمرکز بیشتر ادامه بده شاید راه نجاتی پیدا کنی
توصیفی برای حال الانم ندارم چون به شدت حال بدی دارم و تصمیمی که دارم شاید آسیب زدن به خودم. بخاطر اوضاع و شرایط زندگیم ، محدودیت های خانواده که برام تعیین کردن ، سختگیری های خانوادم ، بخاطر خانوادم اصلا حال خوبی ندارم ، مخصوصا محدودیت هایی که پدرم برام گذاشته ، نوع پوششم و محدودیتی که اجازه نمیده با دوستام برم بیرون . بخاطر نوع پوششم توسط دوستام مورد تمسخر قرار دارم و اجازه ندارم مثل همسن و سالام باشم ، چرا نباید باهاشون برم بیرون ، مثلا من چه فرقی با اونا دارم که نباید برم بیرون و اینجوری باشم ، چرا اوضاع خانواده من باید اینجوری باشه ؟ حتی نمیتونم این تابستونم با خود پدر و مادرم برم کلاس یا باشگاه چون پدرم میگه لازم نکرده ! من تا کی باید توی این محدودیت بمونم؟مامانم همیشه بهم گیر میده ، حرفاش نا امیدم کرده ، انگیزه ای برای درس خوندن برام نمونده ، همیجوریم برم جلو واقعا بد میشه ، بی توجهی دوستام نسبت بهم ، همه اینا عذابم میده ، من واقعا دیگه هدفی واسه زندگی کردن ندارم ، فشار درسی ، دوستام ، خانواده مخصوصا پدرم ، با کسی در ارتباط نیستم ، کسیو ندارم کمکم کنه و نجاتم بده . واقعا چرا:)واقعا اگه توانش رو داشتم به خودم اسیب میزدم و برای همیشه وجودمو تموم می کردم. بی هدف موندم ، نمیدونم چیکار کنم ، به فکر اینم از دست خانوادم فرار کنم ، انگیزه هیچکاری ندارم ، از زندگیم خسته شدم ، واقعا نمیتونم ، نمیتونم بخاطر شرایط مالی خانوادم هیچکاری انجام بدم ، بخاطر همه اینا سرزنش میشم ، عذابم میدن ، واقعا نمیتونم تحملشون کنم ، مامانم واکنش های فیزیکی نشون میده و خیلی بد رفتار میکنه باهام ، بدتر از این حرفا رفتار میکنه و جای زخم روی بدنمه ، بخاطر همه این مشکلا خودمو زخمی میکنم و تحملی ندارم ، بخاطر خودمون خیلی اذیت میشم ، خونمون میشه گفت قدیمیه و وقتی کسی میاد خیلی خجالت میکشم و حتی بخاطر اینم اذیت میشم ، و گاهی وقتام وضعیت مالیمون هم باعث میشه خیلی بخاطرش اذیت بشم ، متوسطه ولی خب برای من هیچوقت نیست:)
دوست عزیز از شرایطی که در آن قرار گرفتید متاثر شدم. به نظر می رسد نوجوان باشید، نوجوان خودش را مرکز عالم می داند به این خاطر هست که شما حتی از وضعیت مالی و وضع زندگی تون هم اذیت می شوید.
متاسفانه انتخاب نکردیم در چه خانواده ای به دنیا بیاییم و بزرگ شویم بنابراین خواسته یا ناخواسته ، آگاهانه یا نا آگاهانه به ما آسیب زدند و نگاهمان به خودمان ، دیگران و دنیا را تغییر دادند.
وقتی منطق خانواده کتک و زور هست شما تا می توانید وارد چالش نشوید. سعی کنید نسبت به حرف هایشان بی تفاوت باشید، تحت تاثیر قرار نگیرید. درسته شرایط ناگواری دارید اما فرار یا آسیب زدن راه چاره نیست و شرایط شما را سخت تر می کند. فعلا سعی کنید بر درس خود متمرکز شوید، با یوگا و مراقبه حتی با سرچ از گوگل می توانید ذهن خود را متمرکز کنید. برای اهداف آینده برنامه ریزی کنید. وقتی خانواده از شما حمایت نمی کنند زمانی که مدرسه باز شد هم از مشاور کمک بگیرید و در صورت امکان بخواهید برای شما خدمات روانپزشکی بگیرند.
من خیلی تلاش کردم سال پیش برم کنکور از همون موقع کلی اذیتم کردن که این رشته ای که قبول شدی بدرد نمیخوره نمیزارم بری دانشگاه بعد به همین بهانه درس خوندن همش دعوا کافی بود من بشینم یه لحظه جلوی تلویزیون داد و بیداد توهین که برو بشبن درستو بخون یه جا قبول شی ابروت میره همه میگن یه سالم موند قبول نشد چیزی یا در اتاقو باز میکردن اگه من درگیر کار دیگه ای میشدم کلی تهدید که قبول نشی دستتو میشکنم میکشمت کلا این انگار بهانه شد منو کاملا از خودشون روندن همش درحال گیر دادن به ظاهر من ناخونام چرا بلنده موهام میریزه همه جا موهای منه دائما ایراد میگیرن ازم یه ذره ام برام ارزش و احترام قائل نیستن دائما میگن کاش بمیری حتی ده روزم غذا نخورم نمیگن بیا غذا بخور شاید شما بگین خب شاید رفتاری یا حرفی از من باعث میشه اینطوری رفتار کنن ولی به خدا قسم که من یکسره تو اتاقم سعی میکنم زیاد باهاشون دهن به دهن نشم ولی همین که سر سفره نهار یا شام میشینم شروع میکنن انقدر طعنه میزنن و خورد میکنن منو که من الان اصلا با کسی حرف نمیزنم بیرون نمیرم
دوست عزیز و تمام دوستانی که شرایط شما را دارند، کاش تمام پدر و مادرها قبل از اقدام به بچه داری کمی مطالعه می کردند، از خودشان آگاه می شدند، زخم های خودشان را ترمیم می کردند، اگر ترمیم می شدند اقدام می کردند و طفل معصومی را به دنیا می آوردند. اگر می دیدند زخم ها قابل ترمیم نیستند هیچ گاه اقدام به چنین کاری نمی کردند. کاش والدین قبل از فرزند آوری از حقوق فرزندان و تکالیف خودشان آگاه می شدند. کاش می دانستند که فرزند پرنده در قفس نیست علاوه بر نیاز فیزیولوژیک اش نیاز به عشق و محبت دارد. کاش به این درک می رسیدند که حتی پرنده ای را در قفس می گذارند لااقل بر سرش نمی کوبند، تحقیر نمی کنند. کاش می توانستند درک کنند که فرزند در هر سنی همان انسان است نیاز به عشق دارد، نیاز دارد دیده شود، شنیده شود، نیاز دارد تفریح و بازی کند، نیاز دارد دوستی داشته باشد، نیاز دارد موجود اجتماعی باشد.
کاش همه پدر و مادر ها به این درک می رسیدند که فرزندان فقط چند صباحی میهمان آنها هستند و بالاخره راه خود را می روند. همین هایی که اگر میهمان وسیله اش را جا بگذارد سرش داد نمی زنند و نمی گویند ” چه ات شده احمق مگر کوری” . همین هایی که از میهمان انتظاری ندارند، اگر کاری نکند، اگر کادویی نیاورد نمی گویند چرا نکردی؟
کاش می توانستند خودشان را جای شما بگذارند که وقتی نیش و زخم زبانی می زنند از زخم شمشیر آسیب زا تر است. کاش خودشان را یک بار دیگر می دیدند که توان خاصی داشتند و به جای دلخواهشان نرسیدند، از شما که تقریبا همان ژنتیک را دارید انتظار زیادی نداشته باشند. کاش می توانستند درک کنند که درس خواندن کار سختی است و آرامش و تمرکز می خواهد. کاش می توانستند درک کنند که شما نیامدید که آرزوها و رویا های آنها را تحقق ببخشید. کاش می توانستند درک کنند که درس خواندن، دکتر و مهندس شدن برای انسان افتخار نمی آورد، کاش می توانستند درک کنند که جامعه دکتر یا تحصیلکرده بیمار نمی خواهد، جامعه فقط انسان می خواهد، انسان سالم ، انسان سالمی که دیگران هم از بودنش لذت ببرند.
به امید روزی که همه پدر و مادرها آگاه شوند.
سلام من هجده سالمه یه ساله که با شخصی دوستم از همون اول قصدمون ازدواج بوده ایشون اومدن خاستگاری ولی بابام به دلایل زیادی مخالفت کردن که هیچکدومشون هم قانع کننده نبود و کلی هم منو تهدید کرد که خودکشی میکنم یا تا اخر عمرت مارو خط بزن این رفتارا باعث شد ب اجبار ب حرفشون گوش بدم گوشیمم گرفته بودن اونو بهم پس داد و محبورم کرد که به دوست پسرم بگم جدا بشیم همینکارو کردم ولی ما واقعا بهم علاقه داریم و من از درست بودن تصمیمم مطمئنم با اینکه دوریم ولی پنجنبار باهم بیرون رفتیم من همه کارای لازم که برای شناخت قبل ازدواج لازمه کردم تا بعدا از تصمیمم پشیمون نشم الان باهمیم و قراره سال دیگه من دوبارت به بابام بگم میخام باهاش ازدواج کنم اینها به کنار الان منو تو خونه رسما حبس کردن نه حق دارم داتشگاه برم نه کلاسی چیزی حتی نمیزارن با گوشی سرگرم بشم به شدت حس افسردگی دارم به هیچکاری علاقه نشون نمیدم حتی حوصله پدارم به خودم برسم اطرافیانم وقتی متوجه میشن دلشون به حالم میسوزه بابام دوسداره با ادمی ک خودش انتخاب میکنه ازدواج کنم چون اینجا شهر کوچیکه و میگن ما ابرو داریم ما ارزو داریم با فلان شخص ازدواج کنی اما من اینو نمیخام لطفا کمکم کنید
کاش می توانستی به پدرت بگویی من نیامدم آرزو های شما را محقق کنم، من انسان کاملا منحصر به فردی هستم با علایق و ویژگی های خاص خودم و اگر شما ترس از آبروریزی دارید بهتر است به فکر درمان فکر بیمار خودتان باشید که چرا قضاوت دیگران برایتان از سلامتی جسمی و روحی فرزندتان پر اهمیت تر است.
شما هم اگر از سلامت شخصیت طرف مقابل مطمئن هستید، از روابطش با خانواده اش و دوستان آگاهید، از کودکی اش خبر دارید که در محیط سالم و پر محبت بزرگ شده ، به استقلالش احترام گذاشته شده، نیاز ها و احساسات اش شنیده شده، با دلایل منطقی، با مطالعه پدرتان را قانع کنید. برای آگاهی بیشتر در این زمینه کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید نوشته یانگ و کلوسکو ترجمه حسن حمید پور را مطالعه کنید و هم انتخاب خودتان را ارزیابی کنید و هم انتخاب پدرتان را.
سلام وقت بخیر من16سالمه و تک فرزندم هرجا میرم مامانم همرام میاد حتا وقتی کلاس میرم چیکار کنم؟
من یه دختر با اعتماد به نفس پایینم خوانوادم همیشه بهم زور میگن فحش میدن مثلا میگن اینو بپوش اونو بپوش با این حال که ۱۴ سالم هست مثل بقیه فامیلامون نیستم همش دوست دارم تو خونه بمونم یا اینکه کسی نبینم
من ی دختر ۱۷ ساله هستم که به دلیل مشکلات فراوانی که در زندگی کشیدم دچاره افسردگی شدم و به دلیل داشتن بیماریه بیش فعالی نمیتونم روی خودم متمرکز باشم و درس بخونم و استرسی شدم و به دلیل اینکه مادرم نگران من هست تا اینکه در اینده شغل خوب داشته باشم و مثل خودشون سختی نکشم همش میگن تو باید تلاش کنی و گاهی اوقات که خشمگین میشه خیلی خیلی زیاد پرخاش میکنه و همش دیگران که ادمای معمولی و نرمالی هستن رو بر سرم میزنه و خیلی خیلی دلم میشکنه و بار ها گفتم خدایا من به چه دردی میخوردم که منو آفریدی شاید برای درس عبرت شدن دیگران منو افریدی و حتی به دلیل اینکه در زندگیم کمبود های زیادی کشیدم به همین دلیل خیلی عصبی و تندخو شدم خیلی دوست و رفیق کم دارم و همیشه دلشونو به زبون تندم میشکونم و حتی به دلیل برخی از اخلاق های فامیلامون سوءظن پیدا کردم به پسرا و مردها و ازشون متنفرم/مادرم از صبح که بلند میشم میزنه تو سرم و میگه تو دشمنان مارو شاد میکنی و پشت کنکور میمونی،وقتی آهنگ گوش میدم میگه تو عشقی هستی و دنبال شوهر میگردی
شیما 17 سالمه تا نصف کلاس دهم خوندم
بعدش ترک تحصیل کردم سبب ترک تحصیل اینکه خانوادم بهم گفتن ما دختری نداریم که بیرون از خونه کار کنه
من از خانوادم بدم اومد اصلا براشون آرزو مرگ میکنم چون زندگی منو ازم گرفتن بعدش هر کاری می خوان با من انجام میدن کتک میزنن فحش میدن به من توجه نمی کند حس میکنم برای اینکه زندگی خوب داشته باشم یا اینکه زندگی خودم تموم کنم
یا خانوادم بمیرن تو خونه ما همه چیز ممنوعه و نه حق انتخاب دارم و خودشون برام تصمیم می گیرن و الان دختری شدم که فقط 24 ساعت در خونه حبس شده
15 ساعت فقط خوابم. انگیزه برای انجام هر کار رو ندارم نمی تونم تصمیم بگیرم و روحیه ام خرابه و هر روز با یک مشکل رو به رو میشم در یک سال شاید 1 روز خوش دارم
سلام من ۱۷ سالمه و با یکی تو رابطم که از نظر من خیلی هم دیگه رو دوست داریم ولی کم میتونیم هم دیگه ببینیم چون خانواده من یکم سخت گیر هستن و الان ۳ ماهه هم دیگرو ندیدیم و هی بحث میکنیم اصلا هم تا الان که دو ساله باهمیم بحث کات کردن نداشتیم فقط وقتی یکم از هم دور میمونیم بهونه گیری میکنیم و من خیلی حس میکنم بهش وابسته شدم چون سن من کمه راستش راضی نیستم الان رابطه‌ای داشته باشم ولی خب وابسته شدم نمیخام ولش کنم میخوام بدونم از نظر شما آدام بهتری برای من هست که ادامه بدم
سلام. من یک دختر 17 ساله هستم امسال میرم کلاس یازدهم ولی خانوادم همچنان سختگیری های خودشونو دارن اینکه نمیزارن با دوستام برم بیرون نمیزارن اونجوری که میخوام لباس بپوشم نمیزارن حتی شبا تا موقعی که خودم میخوام بیدار بمونم. من دو سه سال پیش دچار افسردگی شدم که بخشی از اون بخاطر دوستای بدی که داشتم بودم و بخش دیگرش بخاطر همین سختگیری های خودشون بود. همینکه نمیذاشتن من برم بیرون و خوش بگذرونم تو اون دوران کرونا همیشه تو خونه بودم اصلا حق اینکه بگم برم خونه دوستامو نداشتم تا افسردگی گرفتم یکم از سختگیری هاشون کم شد و گذاشتن خونه یکی از دوستام برم و بعد از اینکه از افسردگی در اومدم دیگه نذاشتن خونه دوستام برم و هی میگن همش بخاطر گوشیه شاید یکمش بخاطر گوشی باشه اما بیشتر دلیل افسردگی اونموقع بخاطر این محدودیت هایی که برام میگذاشتن بود. حالا یک سال از افسردگیم میگذره و هنوزم نه اجازه بیرون رفتن با دوستامو دارم و نه چیزی و هر دفعه سر اینکه من شبا خوابم نمیبره و میرم سر گوشی باهم دیگه دعوامون میشه. به نظر شما این وسط این کاری که دارن با من میکنن به صلاح منه؟
خسته نباشید من ۱۹ سالمه با مشکلات زیادی در خانواده مواجه شدم من دوست پسر دارم ۶ماهه باهم هستیم ما خیلی همدیگرو دوس داریم حتی ما مشاوره رفتیم تست ازدواج دادیم گفتن بهم میخورین اما رابطه ما مخفی بود خانواده اون چون اوک بودن باخبرن ولی خانواده من نمیدونستن تا اینکه پدر من شک کرد بهم و داخل خونه گوشی گذاشت و صدای من رو ضبط کردو فهمید و الان من رو زندانی کرده ن میزاره دانشگاه برم ن سرکار برم من از اول محدود بودم اجازه نداشتم زیاد برم بیرون و الان بیشتر محدودم کردن بامن مثل بچهای ۱۰ساله رفتار میکنن گیر و بهانه های بیخود فشار و استرس وارد میکنن و خیلی مسائل دیگه
در مورد خانوادمه. کلا همیشه از محدود بودم. حتی راهنمایی بودم خط نداشتم. همیشه کاری باهام میکردن ک اعتماد ب نفسم میومد پایین
همیشه میگفتن نباید رفیق داشته باشی حتی برا بیرون تا سر کوچه هم حق نداشتم در صورتی ک دوستام همه جا میتونستن برن همش چکم میکردن حالا اینا طوری نیست ولی خب برام وقت نمیزارن الان این سه ماه و فقط ی بار من و بردن بیرون تو مدرسه هام خودشون همش میرفتن مسافرت اها راستی خط و داشتم میگفتم اومدم ت دبیرستان دیگ بهم دادن تا همین امسال هم هنوز چک میشدم ولی دیگ چک نکردن بعد بحث بیرون رفتن شد. اخه همش خونه بودم همش دعوا کردم زور زوری راضی کردمشون ک حداقل هفته ای ی بار و برم بیرون همیشه ک هی غر میزدن ولی بازم طوری نبود. دیروز ک میخاستم برم ی خواهر دارم تازه ازدواج کرده میدونم اشتباه هم کردم ولی خب بدم میاد ت کارام دخالت کنه چون خودش همه کار کرده. گف دوباره راه افتادی و تلبکار گف و کف ک کجا میری منم گفتم یجا مامانم ک اومد اولش کفتم دارم میرم یکن غر زد ولی تا رفت پیش اجیم. پرش کرد من دوتا خواهر دارم چون هردوتاشون و نزاشتن برن بیرون البته دومیه رو گذاشتن آزاد تر از منم بود ولی مامان و بابامو پر میکنن. اول ک کلی مامانم حرف بارم کرد بعدم بابام پاشد هر کار کردم بزنم بیرون نزاشتن سیلی زد بم و هر چی از دهنش در اومد گفت بعدم گف رفتی دیگ برنگرد منم منتظر مامانم موندم تا ۵ ونیم دیدم اذیت میکنه و نمیاد زدم بیرون بعدش زنگ زنگ ک کجایی منم گفتم رفتم بیرون گف مامانت داره دنبالت میگرده گفتم من دیگ رفتم بعدم از دیروز اومدم پیش یکی از آشنا ها دیشب زنگ میزنم بهشون جواب نمیدادن بعدم پشت تلفن کلی حرف بم زدن بعدم گفتن ک آره همونطور ک رفتی برگرد. منم میترسم
دوس ندارم گوشیم و بگیرن. دوست ندارم همش تو خونه باشم. اینام ک وقت نمیزارن. خسته شدم ازشون دلم میخاد جدا بشم ازشون بعدم خرجم نمیکنن. هرچی میگم میگن میرفتی کار اینا میخان اصلا هیچ جا نرم خودشونم ک اصلا انگا ن انگا بعدم شوهرم بدن خب من نمیخام این زندگیم. من همیشه با مامانم نشستم هی حرف زدم گفتم منم دوست دارم مثل بقیه باشم منم دلم میخاد برم بیرون ولی همیشه میگف تو بچه ای تو فلانی. بعد که هی بقیه رو با من مقایسه میکرد منم شروع کردم با مقایسه خودم با بقیه ک ازادن و دعوا میکردم. چند روز پیش دوباره با بابام بحثم شد. تولد خواهرم بود میخاسم سوپرایزش کنم. گفتم میخایم با امو مجید سوپرایز کنیم تو کافه. بابام گف ی کیک می‌خریم بیاد همینجا. فتم فشار نیاد بهتون
گف ن تازگیا خیلی پرو شدی و همین کار و میکنم تا چشم تو یکی در بیاد.گفتم مگ چی گفتم این از حرف زدنتونه اصلا چکار کردین برام
گف ت ی بار دیگ برو بیرون بعد پات و بزار تو خونه تا بت بگم گفتم میرم اصلا نمیام گف تو برو تا بگم بهت. تابستون همش میگفتن برو کار برو کار همش تو خونه ای. من ازشون بدم میاد دوسشون ندارم دلم میخاد برم خودم و گم و گور کنم دلم میخاد تنایی زندگی کنم. خسته شدم از بس گفتن فلانی اینطوره و تو نیسی بعد ک خودم مقایسه میکنم فوشم میدن. همش از ابرو حرف میزنن اصلا مگ من میرم بیرون لخت میشم یا ببخشید اینطوری میگم یا جنده بازی در میارم خب من و تا کی میخان ت خونه نگه دارن. من دوست ندارم مث قدیما تا دیپلم بخونم و ب زور شوهرم بدن من میخان آزاد آزاد برا خودم کار کنم ماشین بخرم چون اینا من و شوهر هم بدن باید خودم جهیزیه بخرم. دلم میخاد منم برم دانشگاه. من دوست ندارم تقدیرم اینطور باشه دوس ندارم برام تصمیم بگیرم. دلم میخاد اینقد موفق بشم ک همه جا حرفم و بزنن ولی نمیزارن. الان همه دل خوشیم مدرسس ک میرم پیش دوستام از اینا فاصله میگیرم یکم حالم خوب میشه
دخترم وقتی مقایسه ات کردند بگو هیچ دو انسانی شبیه هم نیستند حتی دوقلوهای همسان، هر کدام از ما با توانمندی و استعداد خاص خودمان دنیا آمدیم. ممکن هست یکی در زمینه هنری آدم موفقی باشد، دیگری در زمینه ادبی و … اگر همه مثل هم بودند دنیا چقدر بی معنی می شد. هر موقع در خواستی داری با روش جراتمندانه با ایشان گفتگو کنید. گریه نمی کنی، عصبانی هم نمی شوی بلکه با احترام و اقتدار چند مورد از خوبی هاشون بگویید ،تعریف کنید تا خوششان بیاید بعد بگویید من ناراحتم به خاطر این رفتار شما من عصبانی شدم به خاطر این رفتار شما من دوست دارم زمان هایی بیرون برم، من دوست دارم درس بخوانم و …فقط تمام تلاشت را بکن تا دانشگاه قبول بشی اگر قبول بشی مثلا چیزی مثل تربیت معلم دیگر قبول بشی چون شرایط اقتصادی خوبی ندارند، خوشحال می شن و حتی اگر چیز دیگری دوست داشتی بعدا می تونی ادامه بدی، فکر کنم این بهترین کار برای خلاص شدن از دست خانواده ات باشه. وقتی خیلی عصبانی هستی حرف نزن اون موقع فاصله بگیر تا آرام بشی، آب خنک بخور یا به صورتت بزن ، نفس های عمیق بکش بعد که کاملا آرام شدی و هیچ نوع عصبانیتی نداشتی حرف بزن
خانواده من با تعصبات دینی مزخرفشون زندگس منو خراب کردن آرامشو ازم گرفتن از نظر اونا یه دختر مایه آبرو ریزی و سر افکندگی خانوادس در حالی که اگه پسر داشتن رفتارشون اینجوری نبود. من هیچ جا تنها نمیتونم برم. نمیتونم پوشش دلخواهمو داشته باشم که مبادا آبروی اینا بره. اصلا با هم کنار نمیایم چون عقایدمون متفاوته و سخته زندگی با کسایی که هر رور قراره باهاشون دعوا کنم. به عقیده اونا یه دختر هر کاری که میخاد بکنه بایددد در کنار خانوادش باشه ینی همه جا همراهش باشن. باعث شدن هیچ وقت نتونم خودم مستقل تصمیم بگیرم همیشه نیاز به کسی دارم انگار تو نا خودآگاهم پذیرفتم که من از پس هیچ کاری بر نمیام. کلا خانواده من زندگی کردنو تو رفع نیاز مادی میبینن و هر وقت میبینن حالم خوب نیست میگن مگه تو چی کم داری در حالی که زندگی فقط این نیست اصلا به نیاز روحی و روانی و عاطفی من توجه نمیکنن. فک میکنن با محدودیت میتونن منو سالم بزرگ کنن در حالی که بزرگ ترین آسیبو بهم زدن و از من یه آدم دروغگو و دورو بدون اعتماد ب نفس و یه شخصیت وابسته ساختن و آیندمو خراب کردن. تازه به هر کسی اینو میگممم میگه بعدا دست پدر مادرتو میبوسی. من واسه آروم کردن خودم سیگار میکشیدم فک میکردم حالمو بهتر کنه ولی بد ترش کرد. وقتی خانوادم متوجه شدن کلی دعوا داشتیم با هم در حالی که خودشون باعثش شدن
متاسفانه خیلی از خانواده ها به این شکل عمل می کنند، به نوجوان به چشم همان بچه نگاه می کنند و باور نمی کنند که بزرگ شده، اینکه با اون ها مخالفت می کنید کاملا در این سن طبیعی هست یعنی اینکه هویت شما داره شکل می گیره.برای اینکه بهتر تحت تاثیرشان قرار بدهی باید رفتار جراتمندانه داشته باشی. گریه نمی کنی، عصبانی هم نمی شوی بلکه با احترام و اقتدار اول چند مورد از خوبی هاشون بگویید بعد بگویید من ناراحتم به خاطر این رفتار شما من عصبانی شدم به خاطر این رفتار شما ، من دوست دارم لباسم را خودم انتخاب کنم در عین حالی که به ارزش های شما بی احترامی نمی کنم، دوست دارم ساعاتی با دوستانم بیرون برم، دوست دارم برای آینده ام خودم تصمیم بگیرم ، دوست دارم به نظرات من هم احترام بگذارید و…به مادر گرامی بگو ساعاتی که می خواهی بیرون بری همراه شما بیایند اما از دور مواظب شما باشند.تا کم کم بی اعتمادیشان از بین برود.سعی کن تو مدرسه دوستانی پیدا کنی، یا کلاس های تابستان که شرکت می کنی دوستانی برای خودت پیدا کنی. وقتی دوستی پیدا می کنی به مادرت بگو با هم بریم با مادرش و خانواده اش آشنا بشیم، ما که نمی توانیم خودمان را منزوی کنیم باید یاد بگیریم تو جامعه زندگی کنیم
سلام من یک دختر ۱۸ساله هستم اسمم سمیرا هست ، یک دوستی دارم راستش اودم مشاوره بگیرم که چگونه در این موقعیت باهاش برخورد کنم که بهترین باشد درنتیجه به راهنمایی احتیاج دارم، دوستم یک دختر ۱۸سالست ب شدت عاشق حیوانات هستش از جمله خرگوش و گربه مخصوصاً گربه تو خانوادش بهش هی سرکوفت می زنند که علاقه ی مزخرفی داری دو ماه واسش یه خرکوش خریدند بلافاصله ازش فروختنش مخصوصاً مادرش خیلی مخالفه اینگه یه حیونه خونگی داشته باشه اون خیلی حساسه دختر بیچاره امشب انقدر بهش فشار آوردند که گفته من از این امشب به بعد متنفرم از حیوانات و دیگه اصلا نمی خوام علاقه ای بهشون داشته باشم امشب که کمی حرف زدیم اصلا بهم نگفت چی شده سر یک موضوعی بهش گفتم حالا گربه میخری اونا میرسن به دادت دلش شکست خیلی ناراحت شد اولش نفهمیدم چی شده بعد بحث رو واسم تعریف کرد ، تازه نیتشم خیلی جدی بود میگفت اینجوری راحت ترم عذاب نمی کشم علاقمو تو دلم دفن میکنم هرچقدر بهش التماس کردم که خواهش می کنم این مارو نکن تسلیم نشو به حرفشون گوش نده قبول نکرد و سر حرف خودش موند و در آخر بهم گفت سعی نکن منو منصرف کنی من تصمیم خودم رو گرفتم دیگه ب هیچ عنوان هیچ علاقه ای به حیوانات نخواهم داشت و تو دلم دفن می کنم ، خواهش می کنم شما بگبد حالا من چیکار کنم ؟ یعنی به حاله خودش رهاش کنم و بزارم اینطوری به خودش ظلم بکنه ؟ اگر هم نباید اینکارو بکنم چطوری باید جلوش رو بگیرم و از تصمیمش منصرفش کنم ؟ خواهش میکنم کمک کنید
من در سن ۱۵ سالگی یه خاستگاری واسم اومد که هم خودش هم خانوادش معمولی بودن و من قبل از اون همیشه باخودم میگفتم که همسر آیندم باید خیلی خوشگل باشه خیلی بهم محبت کنه فلان کنه و اینا ولی اون موقع که واسم خاستگاری. اومد به خاطر اینکه از دست خانوادم به خاطر محدودیت هایی که واسم درست میکردن راحت شم دم به تله دادم و چند هفته نامزد بودیم و عقد کردیم . الان من ۱۶ سالمه و یک سال هست که عقدیم . ولی من الان فهمیدم که همسرم اصلاا از هر لحاااظی اونی نیست که من میخاستم . چه از لحاظ قیافه چه از لحاظ اخلاقی چه از لحاظ مالی و هرچیزی که فکرشو کنید و در طول این یک سال البته کمتر از ب سال هم هست که ما کلی جنگ و دعوا داشتیم طوری که خانواده هامون هم فهمیدن . اول ها ک عقد کرده بودیم همسرم اخلاقش بهتر بود ولی الان دیگه اصلا کوچیکترین توجهی نمیکنه و کلت علاقمو بهش از دست دادم . اینم بگم که ما قرار گذاشتیم که تا وقتی من ۱۸ سالم نشده عروسی نکنیم و عقد بمونیم . و اینم بگم که خانوادم نمیزارن طلاق بگیریم و حتی اگر هم بزارن که طلاق بگیریم من دوس ندارم بازم برگردم به اون خانواده ی سختگیرم و اذیت شم . الان واقعا من خیلی افسرده شدم هرروز گریه میکنم نمیدونم چیکارکنم