سلام من توی رابطه هم هستم طرف منو خیلی دوسم داره و راضیه زودتر بیاد خاستگاری. دیگ خستم کرده. متاسفانه اون مرد مورد نظر من نیست. منم اون قدری که اون دوسم داره دوسش ندارم. بیشتر دلیلی که توی رابطه هستم باهاش اینه که اون دوسم داره و نمی‌خوام اذیت بشه . متاسفانه ملاک من ظاهر و تیپ و قیافس که اون خیلی به معیار های من نزدیک نیست ولی پسریه ک هر دختری آرزو داره باهاش زندگی کنه. از نظر اخلاقی هم میدونم مثل اون وجود نداره. ولی نمی‌دونم چرا تمایل ندارم بهش. و حتی از این که کنارم نباشه میترسم. یعنی توی دوراهی قرار گرفتم. هم دوسش دارم هم ندارم!.. اصلا هم حوصله و اعصاب ندارم. همیشه هم بحث و دعوا داریم ولی اون قدر که دوستم داره و عاشقمه ولم نمیکنه. بر عکس من به یه تیپ مردها حس دارم ک خب چون تو رابطه هستم نمی‌خوام بهش خیانت کنم. و کلا بی توجهم نسبت به پسرای دیگه.. کلا نمیتونم به ازدواج با ایشون و هرکس دیگه ای فکر کنم. خانواده خیلی سختگیری هم دارم به طوری که اجازه ندارم بدون مامانم بیرون برم. شرایطم خیلی بده. و اگر ازدواج کنم آزاد میشم. اما حتی آزادی رو نمی‌خوام و می‌خوام با سختی تو خونه بابام باشم. با این ک میدونم هیچ آزادی و تفریحی ندارم… دیگ نمی‌دونم چ کار کنم واقعا بریدم خیلی دارم اذیت میشم.