پاسخ مشاور به سوال فشار خانواده برای ازدواج دختر

با عرض سلام خدمت شما
دوست گرامی اینکه شما به درستی هدف هایی را برای آینده خود مشخص کردید نشان از مهارت خودآگاهی شماست. گاهی دختر یا پسر موقعیت خوبی برای ازدواج دارد اما آمادگی برای ازدواج و ورود به زندگی جدید و شریک زندگی دیگری شدن را ندارد.
بنابراین در مقوله ازدواج اینکه یک پسر یا دختر موقعیت خوبی دراد یا نه، یک طرف قضیه است و اینکه شما چقدر آمادگی ازدواج دارید و خودتان را آماده ازدواج می بینید یک طرف دیگر است.  این به خودآگاهی و ذهن آگاهی شما برمیگردد که چقدر از درون و اهداف خود آگاهی دارید.
پیشنهاد میکنم خانواده خود را مجاب کنید که در حال حاضر آمادگی ازدواج ندارید و تا زمانی که در خود آمادگی ندیدید و کارهای فردی و هدف های تعیین شده ای که قبل از ازدواج قصد انجام آنها را دارید انجام ندادید ازدواج خود را به تاخیر بیندازید.

من متولد 79 هستم ، در سن 15 سالگی نامزد کردم ، با اقوام مادرم ، به اصرار مادرم ، مادرم عامل ازدواجم بود ، همسرم 16 سال از من بزرگتره ، متولد 63 هستند ، مادرم چون با پدرم تفاوت سنی یک ساله داشتند معتقد بود باید تو با یه آدم سن بالا و پخته ازدواج کنی که من مثل من بچه راه نبری. ما نامزد که کردیم مشکلات زیاد داشتیم. تفاهم نداشتیم ، حتی پیش روانشناس هم رفتیم ، بیشتر دلیل درگیری هامون خانواده ها بودند ، و بلد نبودن رفتار همسرم با یه زن ، زبونش تلخ بود ، ولی قبول دارم که اونموقع منم بچه بودم ، کم بچگی نکردم ، بعد ازدواج مون همه چی خیلی خوب شد ، من دائم در حال تلاش برای درست کردن همه چی بودم ، همسرمم آروم بود حالت عادی ولی گاهی تند و عصبی می شد حالت پرخاشگری رو کم و پیش داشت چون تو خانواده ای بزرگ شده بود که طلاق عاطفی گرفته بودند خانواده و هر روز درگیری و دعوا بوده ، منو همسرم مشکلات زیاد داشتیم همسرم درسش تموم شده بود دوباره شروع کرد درس خوندن منم درس می خوندم هر دو دانشجو شده بودیم مشکلات مالی زیاد داشتیم ولی پا به پای هم تلاش می کردیم ، همیشه آزاد بودم ، من همیشه تلاش می کنم دختر سر حال و شادابی بودم وقتی همسرم سوپرایز می کردم مثلاً کادو تولد می گرفتم می گفت این چیه ، ولینتاین جشن می گرفتم می گفتم زود بیا می گفت اضافه کارم ، می گفتم برام گل بخر می گفت این همه پول بدی به گل بندازی آشغالی ، می گفتم بریم کافی شاپ می گفت برای یه ذره کیک باید 200 تومن بدی ، می گفتم بریم کوه می گفت کمرم درد می کنه می گفتم بریم بگردیم می گفت بزار بخوابیم ، مسافرتم فقط با خانواده ام می رفتیم که فقط تو خواب می رفت و می اومد ، اصلاً ام به نظافت شخصیش اهمیت نمیده ، کاملا بی احساس ، گاهی هم پرخاشگر ، فقط کار ، خواب ، درس . ولی تو نامزدی انقدر اینجوری نبود . ولی می دونم خیانت نمی کنه ، معتاد نیست. فقط مثل پدرشه . بعدشم من مریض شدم از دست بی احساس بودنش ترجیح دادم برم سرکار مشغول بشم . حالا اون هست من نیستم ، من هستم اون نیست. خیلی از هم دور شدیم . من دیگه هیچ احساسی بهش ندارم ، هیچ احساسی فقط مثل یه رفیق مثل همیشه. کنارمه هر چند وقت به حرفام ، درد و دل هام گوش می کنه. هیچ وقت نتونستم بهش حس همسر بودن داشته باشم همیشه رفیق بود ، الان نمی دونم جدا بشم یا ادامه بدم ، از آینده می ترسم ، روز به روز بدتر بشه ، دیگه هیچ علاقه ای نمونده ، از وقتی بهش گفتم دارم جدا میشم سعی کرده بهتر بشه ، ولی می دونم چند روزه ، دوباره به روال قبل بر می گرده ، از بی توجه ش از بی احساسیش ، از پرخاشگری ش ، از این که کاری به کارم نداره رنج می برم ، همیشه تنها بودم ، تو مهمونی ، تو مریضی ، تو تفریح ، تو خرید و….. میشه راهنماییم کنید لطفاً